Sunday 22 March 2020

આથમતી સાંજ ના અજવાળા : પ્રકરણ ૧ - છાપું

વાત બળવંતભાઈ અને ઈલા બેન ના દામ્પત્ય જીવન ની.
બળવંત ભાઈ ને રોજ સવારે ચા સાથે  છાપું વાંચવાની ટેવ. જો સવાર માં ચા સાથે છાપું ના હોય તો બળવંત ભાઈ ની જાણે સવાર જ ન પડે.
રોજ ની જેમ આજે પણ ઇલાબેન તેમને માટે ગાર્ડન માં પડેલા ટેબલ પર ચા અને છાપું મુક્યા.
અને બળવંત ભાઈ ફ્રેશ થઇ ગાર્ડન માં આવી ને ખુરસી માં બેઠા બેઠા ચા અને છાપ ની ચુસ્કી લેતા હતા.
થોડી  વાત માં ચા તો પતિ ગઈ પણ છાપા ની ચુસ્કી હાજી ચાલુ હતી.
બળવંતભાઈ : "આજ નું છાપું કઈ આલગ લાગે છે " .મન માં ને મન માં વિચાર કરે છે કે કદાચ ઝાકળ ને લીધે ભીનું ઉઠયું હશે.
એટલામાં રસ્તા પાર થી અવાજ આવે છે "ગુડ મોર્નિંગ ". બળવંતભાઈ પણ તરત જ વળતો જવાબ આપે છે "વેરી ગુડ મોર્નિંગ "

બળવંતભાઈ : "આ ઓ  રમેશભાઈ। . થઇ ગઈ મોર્નિંગ વોલ્ક,  આવો આવો ઘણા દિવસથી તમે ચા પીવા નથી આવ્યા."
રમેશભાઈ : "વાત તો સાચી છે"
બળવંતભાઈ : "તો ચાલો આજે થઇ જાય. એક એક ચા "
રમેશભાઈ એ પણ વધારે માન  માંગ્યા વગર બળવંતભાઈ ના આવકાર ને આદર આપતા તેમની સાથે બેસી ગાર્ડન માં બેઠા.
બળવંતભાઈ એ બૂમ મારી" એ સાંભળો છો , તમારા ભાઈ આવ્યા છે તો બે કપ ચા મુકજો "
ઇલાબેન : "જી "
ઇલાબેન ના મુખ પર નો ગુસ્સો બળવંતભાઈ ને રસોડાની બારી માં નજર કરતા જ સમજાય ગયો. પણ તેનો ભાઈ છે એટલે કદાચ એ ક્ષણ ભર માં શાંત થઇ જશે એ પણ એમને વિશ્વશ હતો.
રમેશભાઈ , ઇલાબેન ના ભાઈ સમાન , કાયમ કોઈ પણ મહત્વના નિર્ણય માં એ રમેશભાઈ ને અચૂક પૂછે.
રમેશભાઈ ને પણ કોઈ સગા બેન ન'ઈ.. એટલે એ  ઇલાબેન નું એટલુંજ સમ્માન કરે.
રમેશભાઈ અને બળવંતભાઈ વાતો એ વળગ્યા  . નોટ બાંધી ને હાજી 15 એ'ક દિવસ થયા હતા, બંને જાણે સમગ્ર ઘટના નું એનાલિસિસ કરતા હોય તેમ ચર્ચા કરવા લાગ્યા. 10 મિનિટ માં ઇલાબેન સરસ મસાલેદાર ચા લઇ ને આવ્યા.  પણ આ શું પ્લાટ માં ફક્ત એકજ કપ ચા હતી.
પ્લેટ રમેશભાઈ તરફ કરતા  એ બોલ્યા " કેમ છો ભાઈ ? ઘણા દિવસે આવ્યા , ઘરે બધા મજામાં તો છે ને?"
રમેશભાઈ : "બધા મજામાં છે , તમને તો ખબર છે અમે લોકો હમણાં લગ્નો માં વ્યસ્ત હતા , સમય જ નહોતો મળતો"
ઇલાબેન : " એ તો છે, લગ્ન સીઝન ફુલ ચાલે છે "
બને ની વાત માં બળવંતભાઈ ની ચા ની ચર્ચાજ ના થઇ, આખરે બળવંતભાઈ એ પૂછી જ લીધું "એક કપ જ ચા બનાવી છે ?"
"હા, રમેશભાઈ લો સુગર ચા પીવે છે અને તમને એ ફાવશે ન'ઈ,એટલે એક જ બનાવી છે "
રમેશ ભાઈ પણ સમજી ગયા અને વાત આગળ વધે એ પેલા જ બોલ્યા "અરે , બળવંતભાઈ , આ ચા મારા માટે વધારે જ છે , આપણે બને થોડી થોડી લઇ લઈશું "
ઇલાબેન , ઘર ના અન્ય કામ કરવા માટે અંદર ગયા.
રમેશભાઈ અને બળવંતભાઈ  ફરી વાતો એ વળગ્યા.એટલા માં જોર થી અવાજ આવ્યો " છાપું " અને રોલ વળેલું છાપું ગાર્ડન માં ફેંકી છાપ વાળો આગળ નીકળી ગયો.

બળવંતભાઈ ક્ષણ ભાર માટે  સ્તબ્ધ  થઇ ગયા. ચા પુરી કરી રમેશભાઈ પણ ચાલતા થયા અને જતા જતા એ છાપું બળવંતભાઈ ના હાથ માં આપતા ગયા
બળવંતભાઈ એ રસોડા ની બારી તરફ જોયું અને પાછું છાપ તરફ, ઇલાબેન માં મુખ પાર નું સ્મિત જોઈ એ સમજી ગયા, અને પોતે પણ હસવા લાગ્યા.





Sunday 16 February 2020

આથમતિ સાંજ ના અજવાળાં .....

આથમતી સાંજ , શબ્દ કાને પડે એટલે એક અલગ જ દૃશ્ય   આંખે આવે , સામાન્યતઃ ટેકરીઓ વચ્ચે થી નીકળતા સૂર્ય ના કિરણો, નદી માં પડતા એના પ્રતિબિંબ અને પંખીઓ પણ જાણે વહેતી નદી ના સુર માં સુર પુરાવતા માળા તરફ પાછા વળતા હોય ... સમગ્ર દ્રશ્ય માં એક અદભુત આકર્ષણ હોય.

કલ્પના માત્ર થી મન  પ્રફુલ્લિત થઇ ઉઠે.  ..પણ  આ કોન્ક્રીટ ના જંગલ માં તો જાણે સાંજ શબ્દ જ ક્યાં ગાયબ થઇ ગયો છે... ઘડિયાળ ના કાંટા સાથે ચાલતો માણસ, એને પહોર ની ક્યાં ખબર રહે છે. હું પણ એમાં થી જ એક છું. જેને માટે આથમતી સાંજ એક માત્ર કલ્પન થી વિશેષ કશું નથી.

સાંજ વગર ની જિંદગી તો બની ગઈ છે પણ  સાંજ વગર નો જન્મારો ન હોય. એવી જ જીવન ની સંધ્યામાં પ્રવેશેલા એક દંપતી ના રોજ બરોજ ની વાત એટલે "આથમતી સાંજ ના અજવાળા" .

કદાચ તમને થશે કે એક દુઃખી જીવન ની વાર્તા હશે... પણ મેં વાર્તા ને શીર્ષક માંજ એ લાગણી દૂર કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો છે અને એટલે જ "અજવાળા" શબ્દ નો પ્રયોગ કર્યો છે.

આશરે ૪૦ વર્ષ ના સંગાથ પછી પણ એક દંપતી કોઈ નવા પરણેલા યુગલ જેવું વર્તન કરતા હોય એની સાંજ માં અજવાળા જ હોય.

નાની નાની વાર્તા અને પ્રસંગો દ્વારા આ આથમતી સાંજ માં પણ અજવાળા કરતી આ રચના છે.

પ્રકરણ ૧... coming soon

Wednesday 2 July 2014

વસંત આવી ગઈ

મહેકતી લઇ ને પરોઢ ઝાકળ બુંદ આવી ગઈ
લાગે છે ફરી પ્રણય ની ઋત વસંત આવી ગઈ……મહેકતી લઇ અને પરોઢ
 
ફેલાવી છે ફૂલો એ ફરી ફોરમ ઉપવન માં
ફરી ભમરાઓં નું ગુંજન ,આ  વસંત આવી ગઈ……મહેકતી લઇ અને પરોઢ
 
કોયલ  ને પણ મળી ગઈ છે વાત ક્યાંક થી
કે વન માં  ગુંજે છે પ્રણય ગાન વસંત આવી ગઈ ……મહેકતી લઇ અને પરોઢ
 
 રંગાવું છે તારા રંગ માં આ ફાગ માં
ફરી ઉડે છે રંગ આભમાં વસંત આવી ગઈ……મહેકતી લઇ અને પરોઢ
 
 અધુરી વાર્તા ફરી થી માંડીએ આપણ
ફરી લખીએ કોઈ નવો પાઠ વસંત આવી ગઈ ……મહેકતી લઇ અને પરોઢ

લૂછ્યા અમે આંસુ અને ડાઘા પડી ગયા

આ ગાલ પર ઉજરડા અમસ્થા નથી પડ્યા 
લૂછ્યા અમે આંસુ અને ડાઘા પડી ગયા …આ ગાલ પર ઉજરડા
નથી કહી વાત ક્યારે શબ્દ  થી અમે 
રહ્યા મૌન ને છતાં પડઘા પડી ગયા …આ ગાલ પર ઉજરડા
એક દોર પર ગુથ્યો હતો સબંધ આપણો 
તૂટ્યા એ તાંતણ અને સંબધ તૂટી ગયા ….આ ગાલ પર ઉજરડા
ખબર નહતી રસ્તા ની કે ક્યાં હશે  મંજિલ 
બસ ચાલતા ગયા અમે અને રસ્તા બની ગયા …..આ ગાલ પર ઉજરડા
ઈચ્છા તો હતી ખાર ને મીઠા હું કરી દ’વ 
સાગર માં જઈ  ભળ્યા અને ખારા થઇ ગયા ….આ ગાલ પર ઉજરડા

ઉંદરો ની ઉજાણી ….

એક હતી બિલાડી જાડીપાડી એ તો ચાલી
આવતી જોઈ એને બધા ઉંદરો ની ઘાણી 
 
 દર માં જઈ છુપાણા બધા ઉંદર ભાગી ભાગી
રહી ગયું ને બારું એની પડી ગઈ વારી
 
 એક દિવસ ઉંદરોએ કરી મોટી ઉજાણી
એટલા માં તો આવી જાડી પાડી એ બિલાડી
 
ભાગા ભાગી થઇ ગઈ ધૂળ માં મળી ગઈ ઉજાણી
શું કરવું ? વિચારે આતો રોજ ની ટેવાણી
 
પછી બધા ભેગા મળી કરે વિચાર વાણી
આખરે મળ્યો ઉપાય એને કેમ કરી ફસાવી
 
લીધી એક મોટી જાળી એને નીચે બિછાવી
આવી જેવી બિલાડી એતો એમાં ભરાણી
 
ખેચે બધા ઉંદર ભેગા મળી આ જાળી 
જાળી સાથે ખેચાય જાડી પાડી  એ બિલાડી
 
માંડ માંડ કરી એને દુર પહોચાડી
લઇ જઈ  દુર પછે એને ઊંડે ખાણ માં ઉતારી
 
ત્યાર પછી કોઈ દિવસ નથી દેખાણી એ બિલાડી 
રોજ કરે છે ઉંદરો હવે મળી ને ઉજાણી

વરસાદ પછી ની વાત

વરસાદ પછી ની વાત છે વરસાદ પછી ની વાત
છે નીર નીતરતા રસ્તાઓ ને નીર નીતરતી રાત .. વરસાદ પછી ની વાત છે ..
 
રસ્તા પર  કેવી જામી પાણી ની  રેલેમ છેલ છે
ચાંદ ને મુખ જોવા ધરતી એ લીધો શીશ અવતાર છે …. વરસાદ પછી ની વાત છે
 
બનાવી કાગળ ની હોડી  એને તારવવી પેલે પર છે
પાણી માં કરી છબછબીયા ભીંજાવું ફરીવાર છે …. વરસાદ પછી ની વાત છે
 
લઇ હાથ માં હાથ ફરી મારવી એક લટાર છે
આખી રાત બ સ આવીજ કરવી મોજ અપાર છે …. વરસાદ પછી ની વાત છે
 
મૂકી બધા કામ બાજુએ  જોયા કરું વરસાદ છે
બની વાદળ અષાઢી મારે વરસવું અનરાધાર છે …. વરસાદ પછી ની વાત છે

બેભાન થઇ પડ્યો છું કબર માં

ઈચ્છા ઓ નું પોટલું ઉપાડી  ને જોયું હોત તો
મૃત નહિ પણ બેભાન થઇ પડ્યો છું કબર માં.
 
 લાગણી ના અવેશ માં તમે રોઈ ગયા એટલું
કે મારા આસું  પણ ના આવ્યા તમને નજર માં
 
 પક્ષ તમારો રાખ્યો તમે  એટલો મજબુતી થી
કે વાત અમારી તો  એમનીએમ  રહી ગઈ હૃદય માં
 
 જીતવાની હિમત દાખવી નથી  શકતો હવે 
તેથી હારવાની લત લાગી ગઈ છે રમત માં 
 
 નથી મને સમજતા સબંધો આ સમાજ ના
કે આદત સ્વીકારવાની પડી છે જીવન  માં 
 
 ગોઠવી ‘તી રમત જ  ઉંધી કે હારી ગયા અમે
નહીતર પાસા મારા પણ સાચા હતા ચોપાટ માં 
 
ઈચ્છા ઓ નું પોટલું ઉપાડી  ને જોયું હોત તો
મૃત નહિ પણ બેભાન થઇ પડ્યો છું કબર માં.